ภายในโคลนนั่นน่ะ...
มีความเหม็นสาบเหม็นเน่าสารพัดอย่าง...
แต่ดอกอุบลทั้งหลายที่เกิดในที่นั้น...
ยิ่งสวย ยิ่งงาม ยิ่งต้นใหญ่ ลำใหญ่ ดอกใหญ่...
โคลนทั้งหลายนั้นเป็นปุ๋ยของมัน...ได้ปุ๋ยแล้วมันงาม
ปุ๋ยนั้นเป็นของโสโครก เป็นของสกปรกเป็นของเหม็น กลิ่นสารพัดอย่าง
มันจะเหม็นเท่าไรๆ สกปรกเท่าใด ๆ บัวมันยิ่งชอบ...
ดอกมันยิ่งโต ลำมันใหญ่ ยิ่งยาว...
ดอกบัวนั้นก็เปรียบกับ..."จิตของเรา"...
ถ้า "จิต" มันจมอยู่ในทุกสิ่งทุกอย่าง คือ "ราคะ" "โทสะ" "โมหะ" สารพัด
จิตใจของเราก็เหมือนกันฉันนั้น...
ถ้ามันหมกอยู่ใน ราคะ โทสะ โมหะ...มันเหมือนอยู่ในโคลน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น